تاج من بر سرم نیست، تاج من در قلب من جای دارد، تاجی که به ندرت پادشاهی از آن بهره داده اند، تاج من، عشق توست که بر دل دارم
تو را دوست دارم مثل عبادتم، تو را دوست دارم مثل سعادتم، تو را دوست دارم تا آخرین نفس
گفتی که دنیا پر از غم دوست داری / پس مطمین هستم مرا هم دوست داری / گفتی نمیخواهی ببارم عشق / اما شعر غریبی را که گفتم دوست داری
زندگی زندون عشقه ما به اون دل باختیم / خوبی هاشو ما ندیدیم با بدیهاش ساختیم
بی تو آغاز میکنم من روزهای زرد را، اشک و آه و ناله ها و درد را، مینویسم بی تو بودن های من پایانم است، بی تو حامل میشوم اندوه و اشک سرد را
دلم با عشق تو عاشق شد، تمام لحظه هایم بهترین شد، ولی بی مهریت کار دلم ساخت، دل تنهای من تنهاترین شد
چنان عاشق چنان دیوانه حالم، که میخواهم از تو از دل بنالم، هنوزم با همین دیوونه حالیم، یه رنگ صادقم صافم زلالم
دوستی فصل قشنگیست پر از لاله سرخ، دوستی تلفیق شعور من و توست، دوستی رنگ قشنگیست به رنگ خدا، دوستی حس عجیبیست میان من و تو
به سلام دل نمیبندم، از خداحافظی ها غمگین نمیشوم، دیگر عادت کرده ام به تکرار یکنواخت دوری و دوستی
خدایا طاقت هجرش ندارم، تو میدانی که او را دوست دارم، شده در زندگی لیلای عشقم، و من مجنون عشقش در دیارم
چشم لیلا زده ات سوسن شبهای من است، بوسه از باغ لبت خواهش لبهای من است
هر چه میخواهم غمت را در دلم پنهان کنم، سینه میگوید که من تنگ آمدم، فریاد کن
اگر پروانه بودم می پریدم، همین حالا حضورت میرسیدم، ولی پروانه نیستم پر ندارم، دلم تنگ است ولی چاره ندارم
زندگی مثل مردابه، شاید زیبا نباشه اما میشه توش نیلوفری مثل تو رو پیدا کرد
همه ی بغض من تقدیم غرور نازنینت باد، غروری که لذت دریا را به چشمانت حرام کرد
سلام گل قشنگم ، آسمون یه رنگم / کاش بدونی عزیزم ، چقدر برات دلتنگم . . .
.
.
.
آنقدر با آتش دل ساختم تا سوختم / بی تو ای آرام جان یا ساختم یا سوختم . . .
.
.
.
قلب من اندازه ی مشت منه / مشتمو برای تو وا می کنم
چشم من اندازه ی پنجره هاست / تو رو بی پرده تماشا می کنم . . .
قلب من یه عمر با من بوده و تازه فمیدم کجاس کارش چیه / تازه فهمیدم همه ی افسانه ها شعرها معجزه ها کاره کیه
چه راههایی که رفتم تا بفهمم جز تو راهی نیست / خلاصم کن از عشقایی که گاهی هست و گاهی نیست
تو یه شبنمی که هر صبح میاره هوای تازه / زندگی ناسازه اما تو بخوایی با من میسازه
خداحافظ برای تو چه آسان بود ولی قلب من از این واژه لرزان بود / خداحافظ برای تو رهایی داشت برای من غم تلخ جدایی داشت
گفتم دل و جان در سر کارت کردم / هر چه که داشتم نثارت کردم / گفتا تو که باشی که بکنی یا نکنی؟ / آن من بودم که گرفتارت کردم
سالها شد که رخ زرد مرا دوست ندید / بس که خون جگر از دیده روان است مرا
عشق من با خم ابروی تو امروزی نیست / دیرگاهی ست کزین جام هلالی مستم ( حافظ )
حاصلم درد دل است از دل بی حاصل خویش / به که گویم من دلسوخته درد دل خویش
از بس که نفس به یاد عشق تو زدم / یاد تو به جای نفسم می آید . . .
.
.
.
به میهمانی تو آمدم در خلوت ترین شب دنیا ، آنگاه که برایم آمیزه ای از مهر و محبت بودی
آمدم تا با تو بمانم ، تا آخر دنیا ، تا زمانی که شعرها هستند و من وجود دارم . . .
.
.
.
روزی سپری شد به امیدی که شب آید / شب آمد و دیدم به دلم تاب و تب آمد
ای دوست دعا کن من بیچاره مبادا / در حسرت دیدار تو جانم به لب آید
.
.
.
پیش هم بودن اگر دیروزها لطفی نداشت
ارزش دیروز را امروز باور میکنیم . . .
.
.
.